سمعک

سَمعَک، وسیله‌ای است برای کمک به افرادی که از قدرت شنوایی کامل برخوردار نیستند. سمعک در قدیم یک مخروط قیف‌مانند تقویت‌کننده بود.[۱]

سمعک وسیله‌ای برای تقویت صداها برای افراد دچار کم شنوایی (از حدود ملایم تا عمیق)می باشد. سمعک برای افراد دارای شنوایی طبیعی و یا ناشنوایان مناسب نیست. سمعک از سه قسمت اصلی زیر تشکیل شده‌است: میکروفون، مدار پردازنده و بلندگو (رسیور). البته اجزای دیگری همچون ولوم صدا، کلید برنامه، هوک و... نیز در سمعک‌هایی موجود می‌باشد که جزو ابزار جانبی سمعک به شمار می‌رود. سمعک‌ها را می‌توان از جندین لحاظ طبیق بندی کرد که مهمترین آنها شکل ظاهری و نوع پردازش سمعک می‌باشد.

فهرست مندرجات

[نهفتن]

[ویرایش] انواع

سمعک‌ها از نظر شکل ظاهری به چند دسته تقسیم می‌شوند: سعمک‌های جیبی- سمعک‌های عینکی- سمعک‌های پشت گوشی- سمعک‌های داخل گوشی

سمعک‌ها از لحاظ شکل ظاهری به گروه‌های زیر طبقه بندی می‌گردند: جیبی، عینکی (استخوانی و هوایی)، پشت گوشی (عادی، کوچک)، داخل گوشی، داخل مجرا، کاملاٌ داخل مجرا

[ویرایش] نوع پردازشی

سمعک‌ها از لحاظ پردازشی به گروه‌های زیر طبقه بندی می‌شوند: آنالوگ، آنالوگ قابل کنترل به صورت دیجیتالی (نیمه دیجیتال یا هیبرید)، دیجیتالی (کاملاً دیجیتال)، هوشمند، یادگیرنده

در قدیم سمعک‌ها فقط اصوات را بلندتر می‌کردند؛ در حالی که سمعک‌های کنونی نه تنها قادر به بلندتر کردن صداها هستند بلکه قابلیت پردازش صداها، حذف امواج اضافی، ارتقای نشانه‌های گفتاری و ارتباطات بی سیمی با یکدیگر و دیگر وسایل صوتی از قبیل موبایل، تلویزیون، پخش کننده‌های موسیقی و... را دارند.

[ویرایش] سمعک آنالوگ

سمعک آنالوگ که جزو اولین سمعک‌های الکترونیکی هستند از سیستم پردازشی ده تایی استفاده می‌کنند. اصلاً نام آنالوگ بر اساس این فلسفه‌است که در اوایل عصر الکترونیکی برای آنکه شدت اصوات مختلف دریافت شده توسط میکروفون سمعک به صورت مقادیری از ولتاژ تبدیل گردد، بین شدت اصوات و مقادیر ولتاژ معادل سازی شد که واژهٔ آنالوگ (که همان واژه فارسی «معادل»)برای این امر به کار گرفته شد و از آنجایی که برای مقادیر ولتاژی از اعداد ۰ تا ۹ استفاده می‌شود به آن سیستم ده تایی گفته می‌شود.

[ویرایش] سمعک نیمه‌دیجیتالی

سمعک نیمه دیجیتالی همان سمعک آنالوگ است ولی به صورت دیجیتالی فرمان می‌پذیرد. به عبارت ساده تر، سمعک‌های آنالوگ با پیچ گوشتی کوچک و با چرخاندن پیچ‌های کوچکی که بر روی سمعک است قابل تنظیم هستند ولی سمعک‌های نیمه دیجیتالی به وسیله کامپیوتر یا برنامه ریزهای کامپیوتری شکل مخصوص قابل تنظیم هستند. به عبارت دیگر سمعک آنالوگ و نیمه دیجیتالی از لحاظ پردازشی با یکدیگر هیچ فرقی ندارند و تنها فرق بین آنها طریقه فرمان گیری و فرمان پذیری آنها است.


[ویرایش] سمعک های هوشمند و یادگیرنده

این سمعک ها علاوه بر داشتن پردازش دیجیتالی پیشرفته، توانایی ثبت و نگهداری داده های مربوط به استفاده از سمعک توسط استفاده کننده و یادگیری از روی این داده ها به صورت خودکار (پس از یک تا دو هفته)و اِعمال تنظیمات مورد نیاز و سنجیده شده بر اساس این گونه داده ها را دارد. به این گونه سمعک ها سمعک های یادگیرنده گفته می شود چون که توانایی یادگیری سطح دلخواه صوتی و تقویتی اصوات را برای استفاده کنندگان یاد می گیرند.

[ویرایش] قطعات سمعک

سمعک دارای سه قطعه ی مهم است: میکروفون، مدار پردازنده و بلندگو (رسیور).

[ویرایش] میکروفون

کار میکروفون سمعک دریافت امواج صوتی و تبدیل آنها به سیگنال های الکتریکی است.

[ویرایش] مدار پردازنده

در مدار پردازنده سمعک تمامی سیگنال های الکتریکی دریافت شده از سوی میکروفون پردازش و سپس تقویت می شوند.

[ویرایش] بلندگو (رسیور)

بعد از پردازش و تقویت سیگنال های الکتریکی، این سیگنال ها به وسیله ی بلندگوی سمعک دوباره به امواج صوتی تبدیل و به گوش استفاده کننده ارایه می گردد.